De oprichting
“Een woongroep is geen commune. We wonen zelfstandig met omzien naar elkaar en met respect voor elkaars privacy.”
Dat Len het initiatief nam voor de oprichting van een woongroep voor ouderen is niet verwonderlijk. Als betrokken bewoner is ze jaren actief geweest in het vrijwilligerswerk, onder meer met ouderen. “Ik zag toen hoe belangrijk het is om op tijd te zorgen voor een prettige omgeving om oud in te worden.” Samen met haar partner Frans besteedde ze jarenlang haar vrije tijd aan het realiseren van Woongroep Hillegersberg. Een terugblik van de oprichters Len Amsterdam (85) en Frans Helleman (79).
Het pand van Woongroep Hillegersberg aan de Visvreugdstraat hoort inmiddels tot het vertrouwde straatbeeld op de hoek Ankie Verbeek-Ohrlaan/Molenlaan Grindweg. Dat is niet altijd zo geweest. Tijdens een seniorendag van Bewonersorganisatie Kleiwegkwartier (BOK) waarin Len actief was, ontstond het idee een woongroep te beginnen. Len hoorde van woongroep De Bonnefooi in Ommoord en was daar enthousiast over.
“Iets dergelijks was er nog niet in onze wijk. Ik was zelf nog maar begin vijftig toen, en wilde dit oprichten voor andere ouderen, maar wist al dat ik later ook zoiets zou willen. Wonen in een gebouw met andere 55-plussers met gemeenschappelijke voorzieningen, maar in een eigen appartement. Zo is contact met anderen binnen handbereik, maar behoud je wel je privacy en zelfstandigheid.”
Zo maakte in 1993 een groepje bewoners een begin met de oprichting van een woongroep, maar omdat in het Kleiwegkwartier geen grond beschikbaar kwam voor betaalbare bouw, haakten de meesten na verloop van tijd af. Inmiddels was er echter al druk gelobbyd bij de deelgemeente en kwam in september 1995 een stuk grond beschikbaar in Hillegersberg.
“Ook je professionele kwaliteiten en je talenten kun je kwijt in de woongroep, bijvoorbeeld in het bestuur of door activiteiten te organiseren. Jouw rol doet ertoe.”
“Toen was er dus grond, een architect, een projectontwikkelaar, een professioneel begeleider van de Woongroepenwinkel, maar geen groep bewoners voor de woongroep”, vertelt Len. “Via het Platform voor ouderen is toen een oproep geplaatst en konden we met ongeveer 30 man van start gaan. Op 8 oktober 1996 vond de oprichtingsvergadering plaats.”
Na twee jaar trad ook Frans toe tot het bestuur. Nadat de voorzitter opstapte wilde niemand deze functie op zich nemen. Frans: “Len, die secretaris was, was toen zo brutaal om mij naar voren te schuiven. Overigens zonder dat ze dat had overlegd met mij. Doordat ik in de cliëntenraad zat van de zorginstelling van mijn moeder en in het landelijk bestuur van de patiëntenfederatie had ik al de nodige bestuurservaring. En uiteraard speelde een persoonlijk belang. Ik zou daar immers in de toekomst gaan wonen met Len.”
“Vrienden zijn fijn, maar die wonen niet met je.”
De periode tot aan de oplevering in 2006 verliep niet zonder slag of stoot. Tot twee keer toe dreigde het plan afgeblazen te worden, maar er werd telkens weer een oplossing gevonden. Van een dwarsliggende deelgemeente tot protesterende buurtbewoners en van strenge welstandseisen tot financiële tegenvallers, alles kwam langs. Frans: “Het oorspronkelijke idee was betaalbare woningen in de sociale huur. Door stijgende bouwkosten moest een groter aantal woningen in hetzelfde bouwvolume worden gebouwd en werd een deel bestemd voor koop.”
Uiteindelijk werd in september 2005 de eerste paal geslagen en ging de bouw van start. De eerste sleutel werd uitgereikt op 21 november 2006 en op 4 december konden de eerste bewoners hun appartement betrekken. Doordat het hele traject zo lang duurde, zijn veel mensen afgehaakt. Van de initiatiefnemers zijn er uiteindelijk maar vier in De Grindhorst gaan wonen.
Toch kunnen Frans en Len tevreden terugkijken. Er is nu een stabiele en financieel gezonde woongroep in een gebouw met huur- en koopwoningen. De woongroep is toegankelijk voor mensen vanaf 55 jaar. Frans: “Dat lijkt jong, maar je woont hier volledig zelfstandig en kan je eigen gang gaan. Naarmate je ouder wordt, veranderen je behoeftes. En daar is alle ruimte voor. Dat is het mooie van deze woonvorm. Je groeit met elkaar naar een andere levensfase toe, de een wat eerder dan de ander. Vandaar dat de toestroom van jonge senioren zo belangrijk is. Zij geven de woongroep mede vorm en bepalen hoe die er in de toekomst uitziet.”